Anterija je rađena od fine plave čoje dužine malo ispod struka. Šila se uz telo – strukirana, bez kragne, okolo vezena gajtanom crne boje. To je svileni konac koji je izrađivan od nekoliko tankih svilenih struka. Postavljala se iznutra tankom svilenom postavom i jednim većim džepom. Sa prednje leve strane, u gornjem delu, imala je jedan mali džep. Zakopčavana je s nekoliko posebno ispletenih gajtana, kao loptice dugmadi; nije imala rupice već male pletenice od gajtana. Na donjem delu rukava gajtanom je vezen neki manji ornament širine nekoliko santimetara. Preko anterije nosio se prsluk.

Bunde su izrađivane od nešišanog krzna dužine do listova, široke da su mogle da se oblače preko gunjeva. Nošene su u hladnim zimskim danima kada se negde duže putovalo, ili se iz bilo kojih razloga moralo boraviti napolju, po hladnom vremenu. Čobani su imali posebne bunde, samo što je na njihovim bundama i sa spoljne strane bila duga dlaka za slivanje kiše. Imale su džepove.

Gaće su nosili samo muškarci; bile su prostog kroja, dosta komotne. Nogavice su skoro do gležnja, u struku malo nabrane sa prorezom u gornjem delu dužine dvadesetak santimetara. Vezivale su se gatnjikom – učkurom koji je pleten tvrdo, od vune. Leti su muškarci nosili posebno široko krojene gaće bez čakšira.

Grudnjak (gunj) je izrađivan od debljeg lanenog platna, vatiran skroz i celom površinom prošiven, bez kragne i rukava. Zadnji deo se završavao polukružno; dužina je prelazila preko krsta, a zakopčavan je s nekoliko dugmadi. Nosili su ga stariji i deca, a namenjen je za hladnije dane. Imao je džepove.

Jelek (zubun) je pravljen od tanjeg sukna bez rukava, dužine do čakšira ili malo kraći, bez kragne, iznutra postavljen, sa jednim velikim džepom za novčanik. Zakopčavan je s nekoliko dugmića sa obe prednje strane. U donjem delu je imao dva džepića, a na levoj strani, gore, jedan. Uglavnom se nosio u letnjem periodu.

Kape (šajkače) počele su se nositi u drugoj polovini 19. veka za pokrivanje glave. U početku su rađene od kože domaćih životinja, kasnije od sukna, a početkom ovog veka od štofa – šajka. Nije kapa šajkača dobila ime po materijalu od koga se pravila, nego po vojnicima, Srbima – šajkašima koji su je prvi nosili čuvajući srpske granice na Dunavu i Tisi, šajkaškoj obali današnje Vojvodine. Od naziva graničara, šajkaša, kapa je dobila ime šajkača. Ubrzo su šajkaču prihvatili svi srpski vojnici, naročito u ratovima, prvi put od 1876. do 1878. godine. Kasnije se šajkača koristila i kao deo odeće srpskih civila. Kako je koja oblast oslobađana, mlađi muškarci su se ugledali na ratnike, pa su i oni nosili kape istog kroja i oblika. Tako je bilo i posle Drugog svetskog rata kada su mnogi prihvatili da nose kape titovke. Zna se da je šajkača osvojila Kosovo i Makedoniju posle Balkanskih ratova, 1912. i 1913. godine. Još 1877. godine šajkača je i po vojnim pravilima postala deo vojne ratničke opreme. Kružnog je oblika sa duplim stranama (zaušnici) koje se ne spajaju.

Kožuv (kožuh) je izrađivan od ovčije i jagnjeće kože (kratki i dugački) sa rukavima i bez njih, zavisno za koje godišnje doba je pravljen. Svi se izrađuju sa džepovima, zimski sa velikim sa strane i unutrašnjim, a letnji sa dva mala dole, sa obe strane, i jednim levo gore. Umesto postave imaju krzno, zimski i kragnu, a letnji su bez kragne. Bio je običaj da zet (mladoženja) prilikom proševine devojke ili oko svadbe daruje tasta i taštu lepim kožusima.

Košulja je šivena do ispod kolena, dosta široka da se u struku može nabrati kad se opaše pojasom – tkanicom. Oblačila se preko glave, izrez je bio do polovine grudi; imala je mali kolir koji nije bio savijen. Rukavi su završavani zaponcima, a zakopčavali se dugmićima kao i prorez za glavu. Oko prorezanog dela sa jedne i druge strane pravile su se falte, a kasnije izrađivani razni vezovi. Nosile su se preko gaća.

Nazuvice su pletene „klot“ i dužine do polovine stopala; nosile su se samo zimi u opancima.

Obojci su pravljeni od dotrajale čojane odeće oblika približno veličini stopala. Nosili su se zimi u opancima radi zaštite od hladnoće.

Opanci su pravljeni od kože i nisu bili posebno obrađivani, bez gornjeg dela. Vezivani su oputama ili jačim kanapom. Oputa je tanja koža, slabijeg kvaliteta, isečena u uzane trake. Takvi opanci su se zvali „vrcani“. Kasnije su rađeni sa ristom, tzv. kapičari ili sa kljunom – šiljkani. Šiljkani su pravljeni na dva načina: sa sitnim i krupnim prepletom. Sitniji preplet su izvoljevali mladi, a starije osobe bilo je sramota da nose opanke sa sitnim prepletom. Zakopčavani su jednim kaišem – tzv. kapičari; kaiš je zakopčavan preko risa, kao i ženski šiljkaši, a muški šiljkaši imali su dugi kaiš koji je polazio od pete, omotavao se oko lista, preko čarape i jednom kopčom zakačinjao čarapu.

Pojas (tkanica) izrađivan je tkanjem od lana, bio je diskretno šaren, širine 12 do 15 centimetara, a dužine da se može dva do tri puta opasati oko struka.

Prsluk je bio od istog materijala kao anterija i postavom bez kragne i rukava; okolo je bio izvezen, a na leđima je imao veliki vezeni
ornament (šaru). Vezen je gajtanom kao i anterija.

Rukavice su bile pletene i od kože, sa pet prstiju ili sa jednim prstom, plele su se ili šile, a na nekima je bio posebno pleten i kažiprst. Fes je izrađivan na više načina, bio je različitih oblika i veličine prema glavi. Nosili su ga naši stari obično leti, još za vreme Karađorđa i Miloša Obrenovića, a najčešće je bio crvene boje.

Fes je izrađivan na više načina, bio je različitih oblika i veličine prema glavi. Nosili su ga naši stari obično leti, još za vreme Karađorđa i Miloša Obrenovića, a najčešće je bio crvene boje.

Čakšire (pantalone) su pravljene od sukna, koje se bojilo u tri boje: plavu, braon i crnu. Tur je bio dosta širok kao i nogavice do kolena, a od kolena su bile uzane, sasvim uz list. Sa novim materijalima menjao se i gornji oblik čakšira koji je postajao normalne širine, prema razvijenosti
muškarca. Nogavice su u donjem delu, sa spoljne strane, bile razrezane radi lakšeg oblačenja, a zakopčavane sa nekoliko dugmića. Pojas je bio sasvim uz telo, pritezan je kaišem ili kasnije tregerima. To je elastični materijal koji je na zadnjem delu pojasa zakopčavan sa dva dugmeta, da bi se na polovini leđa račvao u dva dela koji su išli preko ramena i na prednjem delu pojasa zakopčavali se sa po dva dugmeta. Sa strane, na dohvat ruku, bili su otvarani džepovi, kao i jedan pozadi, a kada su u modu ušli džepni satovi, onda je odmah ispod pojasa, na desnij strani, otvaran džepčić za sat. Šlic je zakopčavan dugmićima. Dvadeseti vek je doneo nove, fino tkane materijale, naročito za letnje čakšire koje su momci odmah prihvatili.

Čarape su pletene od tanjeg pletiva sa pet igala debljine jednog i po milimetra i dužine 20 centimetara. Igle su bile na jednom kraju blago zaobljene, a na drugom su imale kosinu, zasečenu „glavu“ za prihvatanje pletiva, da se lakše provlači kroz žicu – omču. Pletene su od prstiju „klot“ do ispod polovine listova, a zatim u nekoj „ramfli“ do polovine listova. Između dve „ramfle“ ostavljan je mali prostor za neki vez. Zimske čarape su pletene deblje, a letnje od tanje vune. Kasnije su pletene, one za momke, od industrijski dobijene vunice.

Džemperi su kasnije počeli da se nose kao potkošulje. Posebne gaće i potkošulje, untercigeri, kasno su ušli u Resnički momci sleva, stoje: Uroš Tacić, Milovan Lukić, Velimir Tacić i Mile Marković; čuče: nepoznat čovek i modu. Izrađivani su industrijski.

Šeširi su prihvaćeni i njih je bilo više vrsta, zavisno od prilika u kojima su nošeni; pravili su ih od različitog materijala i bili su različitog oblika, opet, zavisno od prilika u kojima se nose: lovački, običan, cilinder, žirado ili slameni koji su se nosili kada naiđu vrućine, itd. Za vreme praznika šešir se kitio lepim perjem od pauna ili kovrdžicom sa patkovog repa.

Šubare su pravljene od ovčije i jagnjeće kože; sa spoljne i unutrašnje strane imale su krzno. Bile su različitog oblika, uglavnom su nošene u hladnim periodima. Bile su raznih boja, neke i šarene. Posebno su, za mlađe muškarce, izrađivane od mladog, crnog jagnjećeg krzna.