Lična imena

Svaki čovek, u današnje vreme, ima lično ime i prezime (porodično ime). Nije oduvek tako bilo. Lično ime osoba dobija odmah po rođenju. Ranije, izbor imena više je bio prepušten kumovima, u današnje vreme, ime detetu najčešće slobodno biraju roditelji i uopšte porodica. Ta sloboda je najčešće pod uticajem nasleđa i običaja.

Nastanak ličnih imena vezan je, u prvom redu, za razvoj jezika; zatim pod uticajem tradicije, običaja, kulture, religije, istorije sve to povezano s verovanjima čoveka i naroda i shvatanjima života i sveta; i jedan su od izraza i oblika narodnog stvaralaštva.

Kod nas je dosta ličnih imena slovenskog porekla što je i prirodno jer pripadamo grupi slovenskih naroda. Kasnije na na izbor i oblik imena javlja se uticaj hrišćanstava (kalendarska imena), a jedan broj imena je grčkoh i hebrejskog (jevpejskog) porekla, a nešto anje i latinskog. Kasnije, bilo je vremena i krajeva, a javlja se danas da neki roditelji svojoj deci daju strana imena, najčešće pod uticajem medija vezujući ih za popularne ličnosti iz oblasti: kulture, sporta, politike….

U našem mestu i okolini, najviše u periodu između dva svetska rata, kao i posle Drugog svetskog rata, bila su masovno zastupljena imena koja svoj koren nalaze u reči ŽIVOT, sa osnovom MIO (MILO) i DRAG. Neka od muških imena su: Živan, Živojin, Živorad, Milovan, Milorad, Milenko, Milan, Milivoje, Miodrag, Dragan, Dragoslav, Dragutin, a ženska imana su: Živka, Živana, Živanka, Milanka, Milena, Milenija, Dragoslava, Dragana, i druga.

Prezimena

Prezimena su plod istorijskog razvoja imenoslova. Iz slovenske starine nasleđeno je imenovanje po ocu (kao kod Rusa), i taj sistem na srpskom prostoru zadržao se sve do kraja srednjeg veka, mestimično i kasnije. Uspostavljanje prezimena u srpskim sredinama uglavnom je počelo krajem srednjeg veka, a završilo se tek u 19. veku. U našem kraju najčešće je stari nastavak za očinstvo (-ić) iskorišćen za prezime.

Državne vlasti Austrougarske su administrativnim putem zabranjivale postojanje prezime sa nastavkom ić kod Srba, donošenjem posebnog normativnog akta. 1817. godine izdale su naređenje, po kojem Srbi u Austriji nisu smeli da nose prezimena sa nastavkom – ić, što je na području Ugarske posebno strogo sprovođeno. Tako su prezimena koja su se završavala sa ević i ović ostala sa nastavkom ev i ov. Kod prezimena gde je deminutivni dodatak ić bio direktno pridodat na prezimensku osnovu, nastavak ić zamenjivan je sa in.

Nastanak današnjih prezimena u Srbiji vezuje se za kneza Aleksandra Karađorđevića, koji je 1851. godine jednim aktom naredio uspostavljanje trajnih prezimena po najstarijim i najznačajnim precima. Do tada prezimena su se dobijala po imenu muškog pretka sa nastavkom ić. (Lazar Lazarević)

Nadimak

U prirodi ličnih imena stalan je proces njihove promene. Preoblik pravih imena obično je izraz familijarnosti, naklonosti ili tepanja, i tako dobijeni oblik često istisne kršteno, ime i počne služiti kao lično ime, a onda prelazi i u nasleđe. Koa na primer: Dragorad-Draško-Drago-Dako-Gaga. Neki nadimci su ulepšavali ime, pa se preko imena tepalo i stvarao hipokoristik, ali bilo je i onih pogrdnih. Ti nadimci su bili toliko popularni da se često pri njihovom pomenu bolje sazna o kojoj je osobi reč, nego kad se pomene lično ime i prezime. Upravo to je razlog zbog kojeg su istraživači ovih rodoslova, nastojali da od lica koja su pružala podatke saznaju i nadimak i upišu ga kraj ličnog imena ličnosti u cilju njene prepoznatljivosti.

Nadimci su najčešće ogledalo ličnosti, oznake njenih izrazitih osobina, sklonosti, izgleda, ponašanja. Postoje i čitave generacije koje nose zajedničko obeležje, najčešće po mestu porekla njihovih predaka, zanimanju ili drugim karakteristikama.

Neki od karakterističnih nadimaka, koji su korišćeni ili se i dalje koriste u Resniku su: Brka, Šaca, Gute, Cujka, Cica, Buca, Cura, Misa, Ruski, Lale, Lala, Koka, Budža, Šoba, Gosa, Rođa, Cole, Rile, Ćomba, Siba, Galjac, Đoja, Bučkar, Doda, Kerekez, Doka, Kira, Šeša, Kire, Mifa, Džafa, Ćira, Nače, Dasa, Cana, Džagi, Cire, Duca, Marča, Cujka, Bela, Gile, Grga, Muća, Paja, Musa, Gane, Bulja, Bine, Kanče, Kića, Maja, Caka, Doca, Prća, Trapa, Bučkar, Šana i mnogi drugi.

Tokom istraživačkog postupka i sačinjavanja rodoslova resničkih familija, posebno u matičnim knjigama 19. veka susretali smo se sa slučajevima da ista osoba u matičnoj knjizi krštenih odnosno rođenih ima upisano jedno ime, pri venčanju drugo, a u matičnoj knjizi umrlih ili na spomeniku treće.