Na dolinu Topčiderske reke neposredno se naslanja atar ovog sela. Ka njoj teku skoro svi naši potoci, oni je jačaju i hrane. Značajna je po plodnosti, a njenom dolinom prolaze naši magistralni železnički putevi prema Nišu i dalje, i drugi prema Jadranskom moru.

Glavno izvorište Topčiderske reke je u ataru Ripnja, u mestu zvanom Budoljin, prema Parcanskom visu u Lipovičkoj šumi, na nadmorskoj visini od 192 m. Prima sve vode sa visa Kovione i ripanjsko- arajevskog i ripanjsko-vrčinskog razvođa. Njena ukupna dužina iznosi oko 30 km. Kroz teritoriju opštine Rakovica protiče u dužini od 8,5 kilometara. Veliki deo izvorskih i površinskih voda uliva se u Topčidersku reku, koja je ujedno i granica za veći deo administrativnih podela u okruženju njenog korita. Protiče kroz opštine Voždovac i Čukarica, a u opštinu Rakovica ulazi tokom kroz naselje Resnik. Protiče kroz Kijevo, Kneževac, i Kanarevo brdo. Tada izlazi iz Rakovice, protiče kroz Topčidersku šumu (opština Savski venac) i uliva se u Savu kod Čukaričkog rukavca (Beogradskog hipodroma) na nadmorskoj visini od 69 metara. Prema toku naših voda, Resnik pripada Savskom, a potom i Crnomorskom slivu.

U donjem toku, od Resnika do ušća, reka je uglavnom regulisana, što nije slučaj u njenom delu uzvodno. U virovima ove rečice, iako male i siromašne vodom, bilo je sitnih riba (klenića i deverike) i rakova, ali su se zbog povećanja zagađenosti nekada vrlo razvijenom industrijom, pretežno rakovičkog basena, teško mogle održati.

Zbog većeg dela neregulisanog toka i prilično obešumljenog sliva posle dužih i jačih kiša korito ove naša male i tihe reka nije bilo u mogućnosti da prihvati svu vodu, pa se izlivala i plavila pričinjavajući štete poljoprivrednicima, industriji, saobraćaju i domaćinstvima, ugrožavajući građevinske objekte u njenoj dolini. Najveće poplave, poznate u novije vreme, bile su 28. avgusta 1985, 20. juna 1994, i jedna od najvećih poplava koja se pamti na ovim prostorima dogodila se polovinom maja 2014. godine. Ranije, velika poplava je bila 1949. godine kada je i Železnička stanica bila poplavljena.

Sa severoistočne strane teče potok Pariguz, koji nastaje od Bunarića u Valogama, prima vode nizvodnih česama i izvora (česme – Boračka i kod Savića kuća u Pinosavi i izvori Sečine, Ladna voda i dr.), koji su vodom i najbogatiji u Pinosavačkom ataru, a ulivaju se u Topčidersku reku kod Železničke stanice Resnik. Godine 1987, u blizini ušća, kod Resnika, na ovom potoku je početa izgradnja brane sa veštačkim jezerom radi sprečavanja štetnog dejstva Topčiderske reke pri velikim padavinama i poplavama.

U svom zapisu iz polovine devetnaestog veka (1866) Alimpije V. Bogić ovako opisuje Topčidersku reku:

„Topčider, rijeka kojoj je glava potok što ide iz sela Ripnja sreza gročanskoga, pa kad nastupi amo na atare sela: Rušnja, Pinosave, Resnika, Kneževca, Rakovice i Banjice, prima više vode iz ovijeh sela i pružajući se na niže mjestu Topčideru, uzima ovo ime i tako se zove sve dalje do utoka u Savu više Biograda. U ovoj rijeci ima od riba: klenića, crvenperčića i gljivara, a ima i raka. Oko ove rijeke ima dobrijeh livada, i kažu da je ovuda najpitomija trava od koje najviše ima deteline (bijele i žute), vlasulje i ostrika (drukčije se zove čokoglas), a raste i perunika i repušina. Nego pošto je rijeka po dolini, lako pridođe od kiša i kad se snijeg topi, poplavlja mnoge livade, koje se po dvaput mogu kositi.“

Put za Železničku stanicu je bivao često poplavljen. U jesenjem i zimskom periodu skoro uvek, a nekad usled velikih kiša i u letnjem periodu.

Meštanin Petar Sladić – čika Pera, shvativši problem, opremio je svoje konje i kola, konje obučio da lako gaze kroz vodu, a još pre nego što je voda počela da plavi, obišao je put, odmerio opasna mesta i počeo da prevozi putnike na Železničku stanicu konjskim kolima uz skromnu naknadu.

Često sam se prevezao ovom čuvenom Perinom „skelom“, navodi Živko Radojičić, i divio se njegovoj veštini upravljanja konjima kroz vodu. Slušao sam narod koji se vozio. „Bog ti, Pero, podario dug život!“ – govorili su.

Pera je rođen 1908, a poživeo je 88 godina. Nema više Pere rabadžije koji je u periodima poplava na Železničkoj stanici sa svojim zekanima i taljigama obavljao i posao „skeledžije“. Zahvaljujući čika Peri, mnogi su bolesnici stigli na vreme kod lekara, đaci u gimnaziju i drugi putnici na voz prema Beogradu. Posle izgradnje brane Pariguz sve do vanredne 2014. godine i nije bilo većih polava.