Prema vremenu postanka, današnja se sela mogu podeliti u dve grupe: stara i nova sela. Nova sela su u neposrednoj blizini Beograda, i to: Banjica, Jajinci, Rakovica, Mokri Lug (Veliki i Mali), a sva ostala su starija sela, veća od prvih i dalje od Beograda.

Vreme postanka starih sela sa današnjim stanovništvom ne može se pouzdano odrediti iako se mnoga od njih i ranije pominju, naročito u 18. veku. U mnogima od tih sela ima starih porodica, starinaca, čije se poreklo ne zna. Ali, sudeći po nekim znacima i predanjima o starincima, a s obzirom na prošlost okoline Beograda, izgleda da su gotovo sve te porodice najstariji doseljenici u današnjim selima, i to iz Šumadije i južnih i jugozapadnih srpskih krajeva. Uzrok tome što se danas ne zna o njihovom poreklu verovatno su „bežanije“, naročito poslednja od 1813. godine. Bežanja sa ognjišta bila su česta u okolini Beograda, pa je i to, verovatno, „izbrisalo sećanja“ o poreklu tih starih porodica. Zbog toga se vreme njihova dolaska, a s tim i postanak starih sela sa današnjim stanovništvom može odrediti samo približno. Kad se uzme u obzir pominjanje ovih sela u ranije doba, a sudeći i po prošlosti beogradske okoline, kao i mnogim selištima i uopšte po nestalnosti naselja, izgleda da sva ta sela sa današnjim stanovništvom nisu nastala pre 17. veka. Istina, neka sela Ostružnica, Mirijevo, Slanci bila su naseljena isključivo Nemcima od 1718. do 1739, kao i Kneževac, Leštani, Kaluđerica, Pinosava i Beli Potok, te se o njihovom poreklu i naseljavanju sa srpskim stanovništvom može govoriti od prve polovine 18. veka.

Nova sela, poznato je, nastala su u prvim decenijama 19. veka, kada je raseljeno selo Topčider, koje je bilo u dolini Topčiderske reke, gde je, vele, postojalo i selo Mečkovac. Stanovnici tih sela su doseljeni početkom navedenog veka, a samo neki i ranije. Njih je doselio iz novooslobođenih krajeva Karađorđe „da bi tamo očistio liniju ratnim operacijama, a ovde opet da zauzmu puste zemlje koje su bile ostale iza Turaka“.

Za vreme kneza Miloša u okolini Beograda, kao i po celoj Srbiji, stanovnici su se neprestano doseljavali iz ostalih srpskih krajeva. Knez Miloš se starao da doseljenici svuda nađu mesta i zemlje u selima u koja su doseljavani. Uopšte, može se reći da je to bilo vreme stvaranja i uređivanja današnjih sela.

Postoji i legenda duboko ukorenjena kod žitelja našeg mesta u kojoj nalazimo podatke da su Resničani aktivno učestvovali u ustancima. U Resniku se nalazi predeo koji se naziva Pariguz, a mnogi ne znaju otkuda ovakvo neobično ime. Prema legendi, u vreme Prvog srpskog ustanka tu su bili stacionirani Turci. Ustanička četa ih je čekala u zasedi, pa kada su oni legli da odspavaju, ustanici su ih zasuli puščanom paljbom, te su im stražnjice isprašili, a Turci, da bi ih zalečili, kvasili su ih u obližnjem potoku, i otuda ovom predelu naziv Pariguz.

Već od početka 19. veka nalazimo više pisanih tragova koji verodostojno oslikavaju život toga doba. 

U pismu koje datira iz 1822. godine, a tiče se rešavanja spora oko vodenice manastira Rakovice, navodi se sledeće:

„Pisato gospodaru – pokorno javljamo vama: na pervo vaše pismo radi vodenice Todora Prorokovića iz Resnika, da on – Todor, po vašoj naredbi od vodenice odstupi, budući je vodenicu na manastirskoj zemlji napravio, a manastir, što je pravo, da Todoru za vodenicu načinjenu plati.

Mi smo pisali na kmetove od tri obližnja sela oko manastira, da se saberu i Todora da prizovu i Todor nekoliko kmetova od svoje strane da uzme i da vodenicu i sav rad i trošak oko vodenice Todorove pregledaju i duševno, koliko mogu pravije, da precene i koliko za pravo nađu da manastir Rakovica Todoru za vodenicu i za sve isplati, pa da Todor od vodenice digne ruke.

Na ovo naše pismo kmetovi su se borili i našli su za pravo da Todoru manastir za vodenicu i za sve 50 groša plati, ali Todora i kmetove od njegove strane nijesu zvali, na koje se kmetove Todor uzdo da će pravo vodenicu i sve preceniti; zašto je Todor nije hotio do sad pristati na ovu procenu.

Jučer pak, po vašoj naredbi od 24. junija sade prošloga, radi manastira Rakovice, izišli smo ja, Mihail, Stanković Nikola, knez Živko i odavde izišli su kmetovi i majstori radi procene vodenice. I u ovoj prilici od manastira izišli smo i pregledali smo vodenicu Todorovu i njivu i livadu okrčenu i očišćenu u sred šume. Vodenica sasvim opravljena, daskom pokrivena i melje, koje sve pregledavši, i jednu i drugu stranu smatrajući našli smo svi za pravo da manastir Todoru za vodenicu i za sve dade 200 groša. Kaluđer je manastira Rakovice reko: Ja tije novaca neimam da dadem. Na to kmetovi beogradski rekli su: I mi ćemo pomoći da se ovi novci Todoru isplate. Na ovu precenu Todor je pristo i od vodenice s kamenjem i sa svim takumom diže ruke i da više nema nikakve mešavine ni u vodenicu ni u njivu ni u livadu oko vodenice; koje pokorno na vaše odobrenije šaljemo i pripitujemo sverhu ove pogodbe: treba da manastir pismeno uzme od vas ili od nas i od Todora.

U Beogradu 4. julija 1822.

Todor Proroković iz Resnika, Naije beogradske, danas primio je za vodenicu, njivu i livadu, za koju se tera s manastirom Rakovicom, sto groša od jeromonaha oca Partenija, manastira Rakovice, a 50 groša ostaje dužan otac Partenije iz manastira Rakovice još Todoru, koje za kratko vreme da mu isplati, a za 50 groša što još Todor ište da mu 200 groša izađe, po preceni knezova i kmetova ovije, 50 groša ostaje za vreme dok knezovi mole gospodara da se smiluje da da i ovije 50 groša pokloni manastiru za dušu svoju, koje ako knezovi ne budu mogli kod gospodara izraditi, da može Todor sam ići gospodaru i moliti ga da mu ovije 50 groša dade se.

U Beogradu 4 julija 1822.“

U zapisu iz 1838. godine navodi se rešavanje i vođenja tužbe Soćir-age protiv Milije iz Resnika. U zapisu se kaže:

„Na tužbu Soćir age, većilarča vezirovog, da mu je Milija iz Resnika 230 groša dužan, koje mu je novce na ćumur dao, pa da mu niti ćumura niti pak para doneti nije hoteo; prizvan bivši rečeni Milija prinuđen je bio svom tužitelju dužnu sumu novaca naplatiti, na koju je platio resuma 11 groša i 25 para čaršijskih…

U Beogradu, 2. marta 1838.“

Da bi funkcionisala, država je prihode (harač, porez, čibuk, takse, kuluk…) sakupljala po raznim osnovama. Porez se utvrđivao dvaput godišnje, posebno za svaku nahiju, knežinu i poresku glavu. Prvi deo godišnjeg poreza nazivao se Đurđevski porez, jer je obuhvatao šestomesečni period koji je počinjao sa Đurđevdanom, i trajao do Mitrovdana kada je počinjao drugi polugodišnji period koji je trajao do idućeg Đurđevdana. Ovaj drugi deo poreza nazivao se mitrovski porez.

Kako dublje zalazimo u 19. vek, to se broj raspoloživih izvora podataka povećava. Skoro svi podaci su zvanični, nastali su od strane državnih organa. Oni mahom beleže stanje i obaveze plaćanja dažbina stanovnika Resnika i okolnih mesta. Neki od tih zapisa su:

• arački tefteri, harač je plaćao svaki Srbin, 6.22 groša (ovaj porez se prikupljao odvojeno od ličnog poreza, jednom godišnje);
• tefteri čibuka, ovu vrstu poreza na sitnu stoku plaćali su Srbi jednom godišnje;
• tefteri glavnice (carske) – glavnicu su plaćali samo Srbi koji su živeli na carskim dobrima, mukadama, milićanama, timarima i zijametima. Iznos glavnice je bio 2 groša (oženjeno lice), odnosno 20 para (neoženjeno lice). Pored toga, davalo se još za svadbarinu 2 groša, na vodenicu 2 groša, na kazan (za pečenje rakije) 2 groša, za trmku – košnicu pčela – 1 groš, za kotar – ovako se nazivala ograda oko plasta sena koja je seno štitila od životinja – 1 groš, za oku vinskog kljuka 0,3 groša, za ugojeno svinjče 12 para, za žirovno 4 pare, za mršavo 2 pare godišnje;
• tefteri narodnog, ličnog poreza (od 1835. godine državni porez) – lični porez, zvan mirija ili vergija, jeste porez koji je plaćalo svako oženjeno lice po 23,15 groša. To je bio najveći i najglavniji izvor prihoda kojim su se podmirivali opšti narodni izdaci.

Pored navedenih i drugih poreza, sakupljan je i prihod od venčanih, o čemu svedoči sledeći zapis:

Prihodi od venčanih, 1830. godina:

Sela oko Beograda snabdevala su srpske ustanove u varoši drvima; prema primeru iz januara 1838. godine, ovo snabdevanje išlo je ovako:

„Vojenom komesaru g. Jeremiji Stanojeviću: Magistrat vam je ovaj s predpisanijem od 25 i 26 t.m. No.321 i 326 javio koliko će kola drva iz Sreza posavskog, kosmajskog i podunavskog doći:

U Beogradu, 31. januarija 1838.“

Koristeći izvore „Beogradski sud 1819-1839“ dr Branka Peruničića, „Popis stanovništva i imovine u Srbiji 1834.“, turske teftere i druge izvore, nalazimo da je Resnik u to doba pripadao Knežini Živka Mihailovića, Nahija beogradska. Iz narednih tabela može se videti porast broja domova, poreskih i aračkih glava po selima u resničkoj okolini za period od 1820. do 1830. godine.

Tabela 1 (broj domova po selima Nahije beogradske za period od 1820. do 1830. godine)

Tabela 2 (broj poreskih glava po selima Nahije beogradske za period od 1820. do 1830. godine)

Tabela 3 (broj aračkih glava po selima Nahije beogradske za period od 1820. do 1830. godine)

U ovom periodu popisivano je i brojno stanje stoke. Tako se, prema „Popisu stoke u Nahiji beogradskoj 1823. godine“, u Knežini Živka Mihajlovića navodi:

Tabela 4 (tefter čibuka Kneževine Živka Mihajilovića za Nahiju beogradsku, 1827. godine)

Tabela 5 (popis stoke iz Čibučkih teftera Okružja beogradskog za 1823. i 1831. godinu)

Tabela 6 (Sumarnik konškripcije stanovništva i imovine u Srbiji 1834. godine, Okružje Beogradsko, 1. Kapetanija podunavska, selo Resnik)

Tabela 7 (popis kuća u periodu od 1836. do 1961. godine)

Harač (arač-arački tefteri) je plaćao svaki Srbin od 7 do preko 80 godina. Ovaj porez se prikupljao odvojeno od ličnog poreza, jednom godišnje. Tefter arački je sadržavao broj kuća, porodica, ime sela, imena i prezimena poreskog obveznika i članova domaćinstva, koliko kome ima godina, oženjen, neoženjen, plaća porez, arač. Razdeljenje glava: od rođenja do 7 godina, od 7 do 18 godina, od 18 do 80 godina, pa na više godina, primedba (primečenija). U primedbe se, obično, upisivalo ko je oslobođen i po kom osnovu. Posebno su vođeni tefteri ciganskog arača, posebno za one koji se sele i za nastanjene.

Tabela 8 (arački tefter za selo Resnik 1832/33. godine)

Prvi popis stanovništva Resnika, obavljen 1863. godine, pruža nam najdetaljnije podatke o selu i njegovim stanovnicima kao i o imovnom stanju meštana. Popis je izvršen u cilju uvođenja novog poreskog sistema za propisani porez na imovinu. Ovo je bio Prvi popis u Srbiji, u kojoj je cela ženska populacija registrovana po imenu.

Tabela 9 (Prvi popis stanovnika Resnika 1863. godine)

Popis koji je u celosti ovde prikazan, kao i podaci iz matičnih knjiga rođenih i krštenih, venčanih i umrlih (za period 1836-1899) što je prikazano u drugoj knjizi Rodoslovi, za svaku familiju starosedeoca posebno, pored svog istorijskog i etnografskog značaja, najvažniji su izvori građe korišćeni za rodoslove starih resničkih familija.