Resnik je u prošlosti bio veoma šumovit. Pod šumom su bili veliki kompleksi zemljišta: Podavala, Mali zabran, Pašinac, Jelezovac, kompleks Manastirske šume, Straževica, Orlovac, Gaj… Izuzev kompleksa šuma oko manastira u Rakovici, mnogo šuma je iskrčeno. Danas su sve to oranice, a samo u nekim krajevima ima pomalo šume, i to na Straževici, Orlovcu, Kliku, Kadincu, Sikiljevcu, Gaju (ka Kneževačkoj padini), u Manastirskoj šumi.

Šuma je listopadnog sastava i u njoj preovlađuju: cer, hrast (granica), grab, jasen, brest, bukva, bagrem, klen, vrba, divlja kruška, jorgovan, kiselo drvo, lipa, a retko dren i drugi lišćari. U godinama između dva svetska rata na ranije iskrčenim terenima podizani su i novi bagremari, a u novije vreme zasađuju se i razni četinari.

Miljakovačka šuma

Miljakovačka šuma je sastavni deo gradskih šuma Beograda i unutrašnje „zelene zone“, i kao takva ima izuzetan ekološki značaj za čitav region Beograda. Po svom položaju predstavlja gradsku šumu okruženu naseljima i saobraćajnicama. Ovaj šumski kompleks, smanjenjem zagađenosti vazduha i poboljšanjem mikroklimatskih uslova, direktno utiče na unapređenje životne sredine i poboljšanje ekoloških uslova u gradskoj sredini. Pored navedenog ekološkog značaja, ovaj šumski sistem ima i zaštitnu funkciju, koja se ogleda u očuvanju staništa i biološke raznovrsnosti. Floru čini 105 biljnih taksona, a faunu 284 evidentirane životinjske vrste, od kojih se mnoge nalaze na spisku zaštićenih prirodnih retkosti kao nacionalno blago značajnih vrsta. Svojim estetsko vizuelnim karakteristikama šuma doprinosi unapređenju izgleda urbanog predela. Nalazi se na padinama iznad rakovičkog naselja Miljakovac, a iznad doline Manastirskog potoka. Zbog toga je neki zovu i Manastirska šuma. Prostire se na površini od 85,59 hektara.

Miljakovačka šuma je proglašena za prirodno dobro, „Spomenik prirode“ – značajno prirodno dobro – treće kategorije, sa uspostavljenim režimima zaštite drugog i trećeg stepena.

Najčešće voćne kulture i ukrasna stabla

Od voćnih vrsta u naseljenom resničkom ataru najčešće srećemo razne vrste šljiva, jabuka, krušaka, oraha, kajsija, bresaka (ranije sitna vinogradarska breskva), dunja, mušmula, trešanja, višanja, lešnika, dženarika (za pečenje rakije), ređe duda, a u novije vreme, badema, smokava i drugih voćki. Od jagodastog voća zastupljene su: jagoda, malina, kupina, ređe ribizla i druge vrste. U širem smislu, ovde spada i vinova loza, divlja i hibridna, odnosno kalemljena, gajena u vinogradima kojih je najviše bilo na Straževici, Parlozima, Podavali, Golom bregu i nešto u okviru okućnica.

Samo mali deo tog voća izlazio je na tržište i uglavnom se trošio za potrebe domaćinstava. Proizvodi iz seoskih voćnjaka su osrednjeg kvaliteta, a ni prinosi nisu veliki, jer je i gajenje uzgredno.

Ređi su slučajevi, mada se sreće u pojedinim dvorištima pokoje stablo breze, pitomog kestena, kedra, magnolije, japanske ruže, tuje, jele, bora i drugih ukrasnih stabala.

Kako je resnički kraj u ranijem periodu posedovao znatno više površina pod šuma ma, to je uticalo i na obilatije korišćenje raznih šumskih plodova, samoniklog rastinja i šiblja, korisnog i štetnog (korovskog), zeljastog i drvenastog, lekovitog i otrovnog, korišćenog za razne potrebe. Najčešće su za jelo korišćeni: kupina, lešnici, šumske jagode, šipurak, drenjine, divlja kruška, razne vrste pečuraka (bukovača, đurđevka, lisičarka, vrganj,…), žir (za prehranu stoke), lisnik i drugo. Za mnoge su ovi izvori divljih plodova bili značajni za obezbeđenje zaliha za zimski period.

U narodnoj medicini korišćene su razne lekovite biljke: kamilica, mlečika, kantarion, bokvica, božur, bosiljak, divlja jagoda, kupina, dren, devojačka trava, glog, jagorčevina, đurđevak, kopriva, kiseljak, kukurek, maslačak, divlja kupina, matičnjak, neven, slez, zova, hajdučka trava, troskot, čičak, čuvarkuća, bršljan, ruzmarin i druge, od kojih se spravljaju čajevi i melemi, kao i biljke za druge svrhe u domaćinstvima. Nije poznato da se neko u našem kraju ozbiljnije i u većoj meri bavio skupljanjem lekovitog bilja.

Najzastupljenije njivske, korovske i ukrasne biljke

Od njivskih biljaka najčešće su gajeni: kukuruz, pšenica, ječam, ovas, raž, ređe suncokret, soja, šećerna repa, razne vrste trava po livadama (ježevica, rosulja, livadarka, ivanjsko cveće…), više vrsta detelina i druge trave. Ranije su za proizvodnju vlakana gajeni lan i konoplja.

Od povrtarskih biljaka najzastupljenije su: pasulj, grašak, krompir, paradajz, paprika, kupus, luk (beli, crni i praziluk), mrkva (šargarepa), peršun, paštrnjak, celer, cvekla, ren, spanać, zelje, salata, rotkvice, bundeve (tikve, duleci), krastavci, u nešto manjem obimu: lubenice, dinje, karfiol, keleraba, kelj, a gotovo više niko ne gaji nekada vrlo zastupljen bob, sirak metlaš za baštenske metle i drugo.

Brojne su i korovske biljke: zubača, devojačka trava, palamida, sirak, kukolj, štir, troskovac, vučja jabučica, mrtva kopriva, kiseljak, konjski bosiljak, čičak, gorušica, divlja slačica, muhar, ostruga, repušina, kopitnjak, ljutić, poponac, kukurek i druge.

Za uređenje okućnica i enterijera najčešće su gajene sledeće cvetne biljke: božur, gladiola, krin, georgina, dan i noć, bosiljak, đurđevak, karanfil, petlova kresta, visibaba, ljubičica, razne vrste letnjih i zimskih ruža, hrizantema, ruzmarin, prkos, muškatla, devojačko srce, minđušica, bela rada, perunika, rozetla, lala, zumbul, šeboj, kadivica, hortenzija, jorgovan, kalina, šimšir, lijander, japanska trešnja, a u novije vreme razni kaktusi, bambusi, drvo života i veliki broj raznovrsnog cveća koje najčešće uvoze cvećari i prosto se utrkuju koji će nabaviti bolje i sačiniti lepše aranžmane.

Ipak, u davno vreme okućnice su bile najčešće ograđene samoniklom živom ogradom. Nekada velike žbunove ovog rastinja danas vrlo malo možemo videti samo na raskrsnici ulica Palih boraca i Josipa Telarevića, kao i u delu ove ulice ka Straževici.

Ova živa ograda nije zimzelena, za razliku od danas često viđene i lepo oblikovane žive ograde u resničkim domaćinstvima. Danas u gotovo svim dvorištima Resnika nailazimo na lepo negovanu englesku travu, koja se redovno šiša više puta godišnje u lepo uređenim baštama sa puno raznovrsnog cveća. Što se ogrevnog drveta tiče, Resnik je odavno u tom resursu osiromašio. Put do Železničke stanice bivao je često poplavljen u jesenjem i zimskom periodu, a zbog velikih kiša i u letnjem periodu. Ovo je značajno otežavalo dopremanje ogrevnog drveta kojeg je više bilo na strani Orlovca, pa je to razlog što su neki Resničani ogrevno drvo često nabavljali u drugim mestima van svog atara, a u novije vreme najčešće ga kupuju na sve brojnijim stovarištima ogrevnog materijala.