Šah je kao sportska zabavna igra u Resniku sve do sredine tridesetih godina bio malo poznat kod najvećeg dela stanovništva. Poznavalaca ove igre bilo je malo, i to uglavnom među ovdašnjim učiteljima, studentima i đacima koji su išli u srednju školu. Takođe, bilo je i pojedinih poznavalaca iz redova građana koji su učili šah prilikom služenja vojske. Tada je bilo vrlo malo originalnih šahovskih tabli, pa su ljubitelji šahovske igre sami pravili šahovske figure od mekog drveta, a table iscrtavali na papiru.

Kasnije, do 1940. godine, šah se sve više igrao i širio među meštanima Resnika, koji su se okupljali kod pojedinih ljubitelja šaha i organizovano igrali i širili šahovsko znanje.

Između 1940. i 1945. godine u Resniku se pojavljuju dobri poznavaoci šaha koji su mnogo doprineli učenju i razvoju šahovske igre. Naročito zaslužni za to bili su: Momčilo Mome Marković, Dobrivoje Lazarević, Milan Lukić Bugarče, Života Životić, Miroslav Vujičić Buca i drugi.

Posle Drugog svetskog rata šah se u Resniku naglo omasovio i organizovano igrao u Zadružnom domu, u prostorijama Seljačke radne zadruge, u Zadružnoj kafani i na drugim mestima.

Šahovski klub je moderno organizovan 1969. godine, kada je Mesna zajednica obezbedila salu, a Sportsko društvo nabavilo deset šah stolova sa garniturama. Takođe, napravljena je i velika šahovska demonstraciona tabla za predavanje, učenje i širenje šahovskog znanja. Klub je bio masovan i dobro organizovan, uspešno se takmičio u beogradskim ligama. Šahovski klub „Resnik“ je 1974. godine učestvovao i na šahovskoj olimpijadi sela Srbije u Beogradu i osvojio prvo mesto i zlatnu medalju. Učesnici na olimpijadi bili su Ljubodrag Vujičić, Borislav Lukić, Lela Živojinović, Dragoslav Milojević i Živko Đorđević.

Šahovski klub „Resnik“ je nekoliko godina učestvovao na šahovskim festivalima u čast 25. maja i Dana mladosti u više primorskih gradova Jugoslavije sa ekipom koju su sačinjavali: Ljubodrag Vujičić, Borislav Lukić, Lela Živojinović, Mitar Radojičić, Milan Živojinović Nače, Živko Đorđević i dr.

Prvi predsednik Šahovskog kluba „Resnik“ bio je Dragan Ležajić (učitelj), a njegov rad je nastavio Bora Lukić. Ostali nosioci rada u klubu bili su: Ljubodrag Vujičić, Mitar Radojičić Kanče, Milan Živojinović Nače, Milorad Janković Doca, Živan Živojinović, Dobrivoje Janković, Živko Đorđević, Radoslav Nikolić Mića, Miodrag Mijadža Nedeljković, Perica Šargić, Toma i Života Nikolić i drugi. Šahovski klub je bio u sastavu Sportskog društva „Resnik“, u kome se nalazio još fudbalski klub, odbojkaški klub i streljački klub.

Sportsko društvo „Resnik“ je početkom sedamdesetih godina organizovalo društvenu igru „Tombola“, u kafani Bože Lazarevića, na osnovu čega je Sportsko društvo ubiralo finansijska sredstva i uspešno finansiralo klubove. U tom periodu Sportsko društvo je bilo vrlo aktivno i uspešno, a za uspešan rad društva, a samim tim i Šahovskog kluba, zaslužni su bili: Borislav Lukić, Ljubodrag Vujičić, Lela Živojinović, Milivoje Radojević Gara, Dušan Lazarević, Lazar Lale Šargić i drugi.

Ekipu koja je dugo bila učesnik na mnogim takmičenjima u okviru Beogradske i Republičke lige, činili su: Borisav Bora Lukić, Ljube Vujičić, Lela Živojinović, Milan Živojinović zvani Nače i među njima i nakon njih mlađi igrači Živko Đorđević, Perica Stanojević, Zoran Lukić, Dragiša Mitić, Spasoje Životić, Radoje Vićentijević i dr. Najčešće su se sastajali u okviru Beogradske lige sa ekipom „Politike“, „Teleoptika“ i sela Rušnja.

Šahovski klub „Resnik“ je sa svojim ekipama u više kategorija i selekcija nekoliko godina učestvovao na šahovskom festivalima u čast 25. maja i Dana mladosti, kada se igralo za Kup Maršala Tita. Ti festivali su održavani u primorskim gradovima: Umagu, Puli, Poreču. U Umagu su se za prvu ekipu takmičili Ljubodrag Vujičić, Borisav Lukić, Lela Živojinović, Mitar Radojičić Kalnče, Milan Živojinović Nače, Dobrivoje Janković i Živko Đorđević, a za drugu ekipu Života Nikolić, Radoslav Nikolić Mića i Tomislav Nikolić. U Puli su za prvu ekipu Resnika igrali Ljubodrag Vujičić, Borisav Lukić, Lela Živojinović i Milan Živojinović Nače, a za drugu ekipu Dragiša Giša Marković, Zoran Lukić, Dragiša Gile Mitić i Radoje Vićentijević. U Poreču je ekipa osvojila treće mesto. Tada je cugeraš (brzopotezni igrač) bio Doca Janković. Nakon osvojenog trećeg mesta dobili smo donaciju od Šahovskog saveza i nabavili osam šahovskih stolova i garnitura figura za klub.

U goste nam je dolazio i šahovski majstor Aleksandar Matanović. Tada je Matanović igrao sa šahistima Resnika na 22 table (išao od stola do stola i vukao poteze) i, naravno, svakoga je pobedio. Samo je sa Mićom Radojičić Kančetom igrao nerešeno.

U goste našem Šahovskom klubu često je dolazio i Svetozar Gligorić, barem desetak puta nam je držao predavanja kako bismo što više napredovali.

Šahovski klub „Resnik“ je u Beogradskoj ligi zauzimao uvek drugo ili treće mesto, a u toj našoj takmičarskoj grupi najjači klubovi, poput nas, bili su „Rakovica“, „Radio Beograd“ i „Politika“.

Po priči Miće Radojičića Kančeta, šah je počeo da ga interesuje u sedamnaestoj godini dok je gledao starije ljude kako u kafani kod poznatog ugostitelja Bože Lazarevića, zvanog „Šumadinac“, nameštaju nekakve figure i vuku poteze. Njegova priča je vezana i za mnoge uspehe svih njih u daljem životu, pa čak i u vojsci. Njemu samom je zaista mnogo pomoglo, jer je stalno igrao šah sa svojim komandirom, koga je najčešće pobeđivao. Ali, u sportu je uvek neko pobednik, a neko poražen.