Resnik dugo nije imao svoju poštu, pa su pisma slata jedino u slučaju da neko ima sina u vojsci ili rodbinu i prijatelje izvan granica zemlje, ređe u unutrašnjosti, a i tada su ih odnosile mlekadžije u Beograd i tamo ih predavale u poštu. Godine 1931. Resnik kao poštansko područje pripada pošti Železnik, a pisma su ostavljana u Narodnom odboru sve do 1935. godine, kada se otvara pošta sa prvom telefonskom linijom u Resniku koja je radila do početka Drugog svetskog rata; tada prestaje sa radom zbog ratnih operacija. Taj period traje do 1944. godine, kada ponovo počinje sa radom i uglavnom nosi poštu za nemačku komandu. Posle kraja rata pošta nastavlja sa radom i obavlja određene vrste poslova, uglavnom prima pisma i pakete; platnog prometa nije bilo, a iz istih razloga se dostavlja pošta primaocima. Radio je samo jedan službenik i čistačica Nevena Petrović. Nemamo tačan podatak ko je bio prvi službenik, ali mislimo da je to bio Momčilo Moma Radojičić, poštar, koji je u pošti Resnik dočekao i penziju. Pošto selo Rušanj do 1970. godine nije imalo svoju poštu, pripadalo je kao dostavno područje pošti Resnik, a po poštu iz Rušnja su dolazili Ivan i Ruža Kodić. Dostavljača pošte u tom periodu nije bilo, nego ako neko očekuje pismo, dolazio je u poštu i uzimao. U to vreme u pošti nije postojao telefon, nego samo u Železničkoj stanici, ali građani nisu mogli da ga koriste. Kasnije, do 1978. godine telefon je imala i pošta, ali i škola i Mesna zajednica. Ako bi nekom u toku noći bio hitno potreban telefon, zvao bi Momu, upravnika pošte, koji je u njoj i stanovao i davao telefon na uslugu. Kako je vreme prolazilo, povećavao se i obim posla i proširivala delatnost pošte, tako da su građani mogli sve poslove vezane za delatnost pošte obavljati u resničkoj pošti: slanje pisama, paketa, novca, telegrama, u bilo koji kraj sveta.

Postojao je jedan telefon sa koga su građani mogli da telefoniraju. U tom periodu ukazala se potreba za jednim poštarom, i prvi koji je tu delatnost obavljao bio je Voja Đorđević Ciganin, koji je to radio sve dok nije prešao u Opštinu za kurira. Voju na poslu poštara zamenjuje Svetolik Nešić, koji taj posao radi oko godinu dana, kada prelazi u Zemljoradničku zadrugu Resnik. Svetolika zamenjuje Miša Đorđević, koji je došao iz Stalaća, i kao i Svetolik, posao poštara obavljao oko godinu dana, kada odlazi za Beograd. Mišu 1964. godine zamenjuje poštar Đorđe Đoka Zlatković, još uvek u sećanju Resničana. Zbog povećanja obima posla, 1965. godine za poštara dolazi Dragoslav Zlatković, brat Đorđev, i nosi poštu u ulici Ljubiše Jelenkovića i selo Rušanj. Godine 1965. kao poštar zapošljava se Dragiša Stojković, i on i Đorđe nose poštu u Resniku, a Dragoslav u Rušnju, sve do 1978. godine, kada se tamo otvara pošta. U resničkoj pošti su tada radili još i Tomislav Ivanović, koji 1976. godine prelazi u poštu Rakovica, gde je prešao i Đorđe, kada za poštara dolazi Dušan Veljković. Pošto je prostor u staroj pošti bio skučen, gradi se nova pošta u ulici Slavka Miljkovića, koja se otvara 1975. godine, sa šalter salom, kancelarijom upravnika, salom za dostavljače pošte i prostorijom za telefonsku centralu.

Samodoprinosom do telefona

Godine 1976. Mesna zajednica, organizujući samodoprinos građana, zaključila je ugovor sa PTT o izgradnji kompletne telefonske mreže i telefonske centrale za 400 priljučaka. Ubrzo je i ova centrala postala nedovoljna, pa je postojeća centrala zamenjena novom, takođe samodoprinosom i značajnijim učešćem sredstava građana. Proširenjem postojeće i dobijanjem nove centrale mnogi dvojnici dobili su posebne brojeve. Poslednjih nekoliko godina centrala je proširena, tako da sada skoro svaka kuća ima telefonski priključak, a poneka i više.

Momčilo Radojičić, koji je svoj radni vek proveo u pošti u Resniku, odlazi u penziju, a za vršioca dužnosti postavljen je Milan Živojinović; on taj posao obavlja do 1977. godine, kada je iz Barajeva u poštu premešten Dragoljub Lazović koji tu delatnost obavlja do 1981. godine. Posle tog perioda, zbog potrebe posla, upravnici su se s vremena na vreme menjali.

Kako se Resnik širio, tako je naglo porastao i priliv pismonosnih pošiljki, pa su tokom 1977. godine primljena i četiri poštara: Milan Jović, Novica Radojičić, Ljubinko Mitke Mitrović i Stojan Batke koji je radio kao dostavljač telegrama. U pošti su postojala dva šaltera, za uplatu i isplatu novca, na kojima su radili Lazar Laza Nikolić i Dušan Veljković, bivši poštar, koga zamenjuje Radmila Rada Janković. Čistačica pošte je bila Ružica Ruža Petrović, koju je njena baba Nevena Petrović još kao devojčicu vodila sa sobom da joj pomaže u staroj pošti. Ružica je mnogo volela cveće, koga je bilo puno po čitavoj pošti, tako da je stranka, kada uđe u poštu, imala utisak da je ušla u prodavnicu cveća. U sezoni godišnjih odmora primani su poštari na određeno vreme, pa su taj posao radili Milan Nikolić, Radoslav Nikolić i Radiša Mitrović.

Pošta se prilagođavala razvijanju novih telekomunikacija, pa je prva antena za mobilnu telefoniju postavljena 1998. godine u dvorištu Milije Markovića u Podavalskoj ulici, a kasnije je montirano nekoliko predajnika mobilnih operatera, tako da sada u Resniku retko ko nema mobilni telefon ili internet. Na zgradi pošte montirana je antena za prijem signala sa satelita, čime je Resnik potpuno pokriven kablovskom televizijom. U prilog poboljšanju kvaliteta našeg standarda u PTT saobraćaju značajnu revoluciju su uneli mobilni telefoni, kao i drugi oblici komuniciranja putem interneta. U današnje vreme samo starija lica zbog problema s rukovanjem verovatno nemaju mobilni telefon, ali zato ga naši najmlađi dobijaju odmah po polasku u školu.