Istražujući građu za Hroniku Resnika, došli smo do podataka o ljudima koji su upravljali ovim, u to vreme, malim selom; u kojim se administrativno-teritorijalnim celinama selo tada nalazilo, kao i o ulozi koju je imao i kako je radio opštinski sud Resnika. U mestu su se odvijala značajna događanja i velike promene, a na njih su prevashodno uticali ljudi koji su se starali o zajedničkim interesima svih meštana. S obzirom na to da ne postoji sačuvana dokumentacija o ovom periodu, kao neposredni izvori za pisanje ovog poglavlja poslužile su presude opštinskog suda, tapije i priče starijih meštana.

Administrativne podele uvedene još za vreme vladavine Otomanske imperije zadržale su se i u periodu postojanja Kneževine Srbije. Teritorija Beogradskog pašaluka i novonastale kneževine sa Milošem Obrenovićem na čelu, bile su podeljene na nahije. Na njihovom čelu nalazile su se vojvode. Nahije su daljene na knežine kojima su upravljali obor knezovi. Ove administrativne jedinice bile su sastavljene od nekoliko sela. Posmatrano u današnje vreme, ove teritorijalne podele bi se mogle podvesti pod nivo opština. Knezovima su bili podređeni kmetovi koji su se nalazili na čelu svakog sela. U daljem razvoju Srbije kao države uvođeni su različiti načini razgraničenja teritorije, ali se pojam i funkcija njenog najnižeg stepena uprave (kmeta) nisu menjali sve do tridesetih godina 20. veka. Za sve vreme postojanja moderne srpske države Resnikom je upravljao kmet. Kmetovi su bili ugledne ličnosti sela, birani su na period od godinu dana, na javnim zborovima, a ista osoba je mogla više puta biti izabrana na ovu dužnost. Imali su ulogu sudije ili porotnika tokom vođenja sporova i rešavanja drugih značajnih pitanja od interesa za selo.

Resnik je sve do 1856. godine pripadao Podunavskom, kasnije Gročanskom srezu, da bi pomenute godine deobom Okruga beogradskog ušao u sastav novonastalog Vračarskog sreza. Prema zapisima Alimpija V. Bogića iz 1866. godine, Resnik je u novouspostavljeni srez ušao kao opština, sa već formiranim i funkcionalnim opštinskim sudom. Kasnije će postati deo Dunavske banovine.

Kako je zakonski određeno da je kmet morao biti predsednik opštinskog suda, uvidom u zaostavštine resničkih familija nalazimo da najstarija presuda opštinskog suda u Resniku datira iz 1891. godine, a tiče se deobe porodice Nedeljković: Milovana i njegovog sina Živojina. Tako dolazimo do podatka da je kmet u to vreme bio Marko Marča Nedeljković, što je najstariji podatak do kojeg smo došli. Pored Marka ulogu kmeta i sudije u kasnijem vremenu obavljali su:

1. Mijailo Lukić, 1895. g.
2. M. M. Stanojević, 1895. g.
3. Stevan P. Lazarević, 1896. g.
4. Danilo Lazarević, 1903. g.
5. Nikola Lazarević, 1903. g.
6. Nikola R. Nedeljković, 1904. g.
7. Miloš Šargić, 1907. g.
8. Đorđe Radojević, 1909. g.
9. Miloš Šargić, 1909. g.
10. Borivoje Lazarević, 1910. g.
11. Petar Radojičić, 1914. g.
12. Marko Nedeljković, 1921. g.
13. Milivoje Šargić, 1926. g.
14. Miloš Lukić, 1928. g.
15. Ilija Nedeljković, 1928. g.

Po priči starijih žitelja Resnika, saznajemo da su kmetovi bili i Žarko Stojanović, Rajko Živojinović, Matija Stojanović, Tanasije Radojičić (bio kmet 1938), Milenko Paunović, i drugi, ali, nažalost, periodi u kojima su oni obavljali ovu dužnost ostali su nepoznati.

Za poslove koje su obavljale sudije i predsednik opštinskog suda (kmet), učesnici deobe morali su da plate dijurnu, odnosno dnevnicu (dnevnu platu).

Dužnost kmeta je postojala sve do stupanja na snagu Zakona o gradskim opštinama 1934. godine, a poslednji resnički kmet bio je Milan Lazarević, koji je nadimak „Milan kmet“ nosio do kraja života.

Pored kmeta, u sporovima su učestvovali još dvojica izabranih sudija, kao i delovođe – pisari. Kako je u to doba bilo malo pismenih ljudi a posebno je cenjen lep rukopis, u tom smislu pisari su imali značajnu ulogu. Poznato je da su neki od pisara u ovom periodu bili:

• Spasoje Životić, 1895. g.
• Tanasije Ranković, 1904. g. i drugi.

Rad. M. Vojinović se posebno isticao svojim krasnopisom. U sadašnje vreme nalazimo najlepše ispisana dokumenta izašla baš iz pera ovog pisara.

U dužem periodu meštane Resnika na zborove i druga okupljanja, pomoću doboša, pozivao je dobošar Joca Milovanović.

Podelu i premer imanja vršili su članovi opštinskog suda: Boža Ignjatović, Nikola Milenković, Matija Stojanović, Nikola R. Nedeljković i drugi, a prvi „geometar“ bio je Aleksa Radojičić.

U kasnijem periodu funkciju kmeta zamenjuje funkcija predsednika sela, a od 1946. godine predsednika mesne kancelarije. Tokom 1938. godine predsednik sela bio je Tanasije Radojičić; predsednici sela tokom Drugog svetskog rata bili su Tasa Živojinović i Miloš Nedeljković, a prvi posleratni predsednici sela bili su Ilija Radojević i Damjan Dača Mitić.

Sedište Opštine resničke bilo je u zgradi koja se nalazila između Spomenika palim borcima i zgrade stare pošte (na mestu gde su sada stepenice ka ulazu u Dom kulture i mesnu zajednicu). Pretpostavlja se da je ovaj objekat podignut sredinom 19. veka, a svoju funkciju je obavljao sve do 1969. godine kada je podignut novi Dom kulture, a vekovno sedište resničke administracije porušeno.

Tačna ovlašćenja i sve dužnosti kmeta nisu nam u potpunosti poznata, ali se zna da kmet nije imao pravo da samostalno odlučuje o bitnijim stvarima vezanim za svoje selo. To najbolje možemo videti iz dozvole koju je Srez vračarski izdao Dragoljubu Jovanoviću, 1936. godine, da može otvoriti potkivačku radnju u Resniku. Naime, kmet nije imao ovlašćenje da istu izda osobi koja ju je tražila, već se imenovani morao obratiti srezu. Pretpostavlja se da se kmet uvek nalazio tu da svojim autoritetom pomogne rešavanje zahteva svojih seljaka.

U periodu između Prvog i Drugog svetskog rata Resnik se razvijao brže nego ranije; 1929. godine u Resniku je ozidano i otvoreno prvo javno kupatilo i ambulanta; 1932. godine je otvorena Kreditno-zemljišna zadruga, a 1935. godine Resnik dobija svoju poštu i telefon u njoj. Kmetovi su imali veliku ulogu i prednjačili su u novim inicijativama, pomoći meštanima i rešavanju krupnijih zbivanja u selu.

Uvođenje u matične knjige novorođene dece i krštenja, obavljanja venčanja i upise umrlih, sve do polovine 1946. godine vodila je Crkva (matične knjige manastira Rakovice), da bi kasnije ove poslove preuzela lokalna uprava.

Sporovi koje je rešavao opštinski sud najčešće su se odnosili na imovinska pitanja deobe imovine među članovima porodice ili familije. Prema rečima starijih Resničana, uglavnom bi učesnici deobe ranije dogovarali šta će kome pripasti, pa bi tada pozivali članove opštinskog suda da sačine presudu. Bilo je, naravno, i slučajeva kada učesnici deobe nisu mogli međusobno da se dogovore, pa je sud vršio popis imovine i celokupni proces deobe. Sudije i kmet su morali biti veoma pažljivi kako bi svaki od učesnika dobio jednake delove ostavštine. Učesnici deobe su najčešće delili celokupno domaćinstvo, a ne samo zemlju i prateće objekte. Kako većina ljudi nije posedovala sve što je bilo potrebno da se od jednog domaćinstva naprave dva, tri ili više, moralo se deliti sve, kako se govorilo, do kašike. U nekim presudama vidimo da se stoka delila po komadu, kako krupna tako i sitna, a kako bi učesnici deobe bili sigurni šta kome pripada presuda se morala pisati što detaljnije. Na primer: „Jedna krava Šarulja, jedna klupa sa naslonom, jedan bakrač veliki bakarni…“ Takođe, mnogo puta su deljene i zajedničke prostorije: „Pola štale, pola koša, pola furune hlebne, pola kokošara, četvrti deo kućnog placa…“ Isto je bilo i sa ostalim stvarima koje su se nalazile u zajedničkom (zadružnom) dvorištu: „Živojinu da pripadne kapija velika, gomila sa direcima, a Milovanu glavna kapija koja je do sada služila na ulasku u avliju…“ Sva primanja i davanja, kao i gotov novac koji se pre deobe nalazio u kući takođe su bila predmet deobe: „Primanja i davanja koji bi se pojavili posle ove deobe, a koja su u vremenu zadruge izostala, da se dele na ravne časti kao i dugovi…“ Rad opštinskog suda nosio je sa sobom i određene troškove, a i to je moralo biti predmet deobe: „Dijurnu sudijama i ostale troškove da zadrugari snose na ravne časti…“ Pored deobe imovine, dugova i potraživanja, u zapisnik i presudu o deobi evidentirana je i saglasnost deobničara na red u vodenici.

Pre nego što je presuda bila doneta, morala je biti naglas pročitana, pa tek kada je dobila saglasnost svih učesnika deobe, mogla je biti potpisana od strane sudija i zvanično „doneta“.