TO je bio naziv za posebne vojne formacije u okviru oružanih snaga bivše SFRJ i nije bila deo redovne vojske, Jugoslovenske narodne armije. Teritorijalna odbrana je formirana 1969. godine, posle usvajanja strategije opštenarodne odbrane SFRJ. Osnovni cilj formiranja i organizovanja teritorijalne odbrane bio je da u slučaju napada na SFRJ i eventualnog privremenog zaposedanja dela njene teritorije od strane agresora, imamo snage koje mogu da vode partizanski rat na tim privremeno zaposednutim teritorijama, tj. u pozadini neprijatelja. Snagama TO bila je pokrivena celokupna teritorija zemlje. Jedinice TO su bile sposobne da vode oružanu borbu i da se u svakom trenutku, i u svim uslovima, uspešno suprotstave agresoru. One su mogle da dejstvuju zajedno sa jedinicama JNA, a i samostalno. TO je bila organizovana po teritorijalnom i „radnom” principu, što znači da su štabovi bili formirani na nivou republika, pokrajina i opština, a jedinice TO u opštinama i u većim preduzećima.

U sastav TO su raspoređivani vojni obveznici posle odsluženog vojnog roka, koji nisu bili raspoređeni po ratnom rasporedu u aktivne jedinice JNA do njihove pune ratne formacije. Na nivou opština su postojali opštinski štabovi teritorijalne odbrane koji su u svom sastavu imali komandu (komandant štaba, načelnik štaba, pomoćnici komandanta i načelnici organa) i jedinice teritorijalne odbrane (samostalne pešadijske i protivdiverzantske čete i vodove, samostalne vodove vojne policije, protivvazdušne odbrane, pozadinski vod itd.). Opštinski štabovi su pod svojom komandom imali sve jedinice TO na teritoriji opštine.

I za Rakovicu je formiran Opštinski štab teritorijalne odbrane, a u Resniku je oformljena četa TO Resnik, koja je bila pod komandom tog štaba. Četa je funkcionisala u periodu od sredine sedamdesetih do kraja osamdesetih godina minulog veka i u njoj su ratni raspored imali vojni obveznici iz Resnika.

Prvi komandir te čete bio je Svetomir Sveta Vićentijević (Joksimović), a posle njega Petar Marinković, Života Životić i Dragoslav Milojević.

Pripadnici čete su bili zaduženi ličnim odevnim kompletom vojne opreme kako bi se u slučaju mobilizacije brže odazvali. Naoružanje, municija i ostala pripadajuća oprema čuvana je u posebnim magacinima.

Četa je imala plansku periodičnu obuku u okviru koje je više puta izvođeno gađanje bojevom municijom, najčešće na vojnom poligonu u Bubanj Potoku. Osposobljenost i uvežbanost čete za izvršavanje namenskih zadataka proveravani su i na vežbama. Po kazivanju Živote Životića, rezervnog kap. I klase i komandira čete tokom 70-ih, četa je na svim vežbama i u izvršavanju drugih zadataka ostvarivala vrhunske rezultate i bila pohvaljivana i nagrađivana. Dobila je prelaznu zastavicu od Komande odbrane Grada Beograda i Oktobarsku nagradu Grada Beograda. U periodima povišenih mera borbene gotovosti pripadnici čete bili su angažovani na zadacima obezbeđenja objekata od posebne važnosti.

Na mesta komandira čete i komandira vodova raspoređivane su rezervne starešine: rezervni oficiri i podoficiri.