Knjaz Miloš je 1830. godine ukinuo knežine i uspostavio kapetanije, a već 1834. uveo administrativnu podelu na okružja koja su odgovarala ranijim nahijama. Sretenjskim ustavom 1835. godine izvršena je nova podela na okruge, srezove i opštine, koja se zadržala sve do Drugog svetskog rata. Godine 1856. formiran je Vračarski srez.

Knez Mihailo je 1866. godine doneo zakon o opštinama, po kome je opština samo jedan lokalni organ koji sprovodi odluke viših organa vlasti i služi državi i njenim interesima. Ovom organizacijskom podelom Resnik je postao opština, kao i još nekoliko okolnih sela. Granice između atara opština određivali su kmetovi zainteresovanih sela u prisustvu sudskih pisara. Tako su određene međe i razgraničena sela u okolini Beograda.

Još iz perioda dinastičkih borbi između Obrenovića i Karađorđevića, kako u okolnim selima, tako i u Resniku, pojavljuju se pristalice i jedne i druge dinastije. Krajem druge polovine 19. i početkom 20. veka otpočela su politička deljenja na partije. Resničani su u velikom broju bili uz liberale, a nešto manji broj je pripadao naprednjacima. Najžešća politička borba, tokom 19. veka vodila se upravo među pristalicama ove dve političke opcije. Ta borba je trajala sve do pojave Radikalne stranke. Osnivanjem ove partije politička klima u Resniku se značajno promenila. Ova struja je obećavala seljacima u Srbiji samoupravu, manje poreze i veća prava, kao i to da svi punoletni muškarci mogu da glasaju (dotle je postojao tzv. cenzus po kome su pravo glasa imali samo oni koji su plaćali više poreze, a sirotinja je bila politički obespravljena).

Posle majskog prevrata, kada je dinastija Karađorđević preuzela vlast od dinastije Obrenovića, počeo je i progon njihovih simpatizera. Ta politička situacija je uslovila da je na ključnim mestima Resničke opštine došlo do smene većeg broja poslanika. I pored ovih diferencijacija, na najodgovornija mesta, za predsednika opštine, poslanike, sudije, pisare i druge odgovorne poslove birane su ličnosti koje su uživale najveći ugled i poverenje u selu. Obraz se mnogo cenio, bolje je bilo izgubiti glavu nego obraz. Zato su naši stari govorili: „Sve se može oprati osim obraza“.

Za vreme Prvog svetskog rata kmet sela je bio Petar Radojičić. Ličnost koja je birana za kmeta ili poslanika obično bi pred izbore fijakerom prošetala selom deleći cedulje sa svojim imenom i brojem za koji treba glasati. Pratio bi ga dobošar koji bi na većim raskrsnicama okupljao meštane da im se kandidat prigodnim govorom obrati.

Početkom 20. veka iz redova Radikalne stranke osnovana je samostalna Demokratska stranka. Pojavom ove partije politička diferencijacija se još više zaoštrava, jer su i demokrati imali primamljiv politički program, pa su i seljaci Resnika u većem broju prilazili ovoj partiji. Politički život je jačao, partije su iznosile nove programe i pridobijale veći broj pristalica. Tako je i Republikanska stranka imala svoje predstavnike, jer je bila okrenuta protiv monarhije koja je u očima naroda već tada znatno izgubila ugled. Pored političkog života u selu, stvarani su sve povoljniji uslovi za obezbeđenje osnovnih životnih potreba meštana.

Zemljoradnička zadruga

Posebnu ulogu u ovome imala je Zemljoradnička zadruga, koja je preuzimala sve veću brigu u opskrbljivanju nedostajućim alatima, novim proizvodima, u to vreme neophodnim artiklima i stvarima, kao što su: so, šećer, gas odnosno petrolej, žileti, duvan, šibice, posuđe, sapuni, tkanine, obuća, odevni i drugi predmeti. Poseban značaj zadruga je imala u edukaciji meštana u upotrebi novih alatki i primeni agrarnih mera. Osnivač prve Resničke zemljoradničke zadruge bio je i Marko Marča Nedeljković 1897. godine. Na njenom čelu, kao predsednik upravnog odbora, bio je od osnivanja pa sve do smrti 1924. godine. Tokom ovog perioda, kao i kasnije, sve do kraja tridesetih godina 19. veka, zadruga je sve više širila svoju delatnost, usled čega je jačao njen ugled i značaj, što je uslovljavalo i promenu njene uloge i naziva.

Meštani su u zadruzi kupovali robu za gotovinu ili na veresiju. Dugovanje na veresiju zavisilo je od ličnog poverenja.

Iz kazivanja Bore Lukića saznajemo da je zadrugarstvo u Resniku bilo vrlo razvijeno. Prva Resnička zemljoradnička nabavljačka i potrošačka zadruga osnovana je 1921. godine, zatim 1924. godine menja naziv u Resnička zemljoradnička zadruga. Pored Resničke zemljoradničke zadruge, 1948. godine osnovana je i Seljačka radna zadruga čije rasformiranje traje od 1953. do 1956. godine. Već te 1956. godine Resnička zemljoradnička zadruga spaja se sa Seljačkom radnom zadrugom u rasformiranju i nastaje Zemljoradnička zadruga Resnik. Ova zadruga je 1961. godine integrisana u Zemljoradničku zadrugu Žarkovo. Godine 1999. veća grupa zemljoradnika osniva Opštu zemljoradničku zadrugu Resnik, koja i danas postoji.

Resničkim zemljoradničkim domaćinstvima dodeljene su deonice prema broju muških članova domaćinstva sposobnih za služenje vojne obaveze. Deonice su od strane Kraljevine Jugoslavije, Ministarstva finansija, dodeljene 1936. godine aktom VII – Br. 536 / 36. Početkom 1938. godine vršena je i međusobna kupoprodaja istih deonica uz plaćanje minimalne cene otkupa opštini. Deonice su tada mogle biti knjižene u zemljišnim knjigama. Zbog Drugog svetskog rata koji je bio na pragu mali broj Resničana je uspeo da u zemljišnim knjigama uknjiži svoje deonice. U poratno vreme 1945 – 47. godine nastala je obnova zemlje i administracije, pa se i nije mogla sprovoditi uknjižba istih u Zemljišnim knjigama, a već 1948. godine kada se osniva Seljačka radna zadruga, sva zemlja i sve deonice koje nisu bile uknjižene u zemljišnim knjigama oduzete su iz poseda lica kojima ih je Kraljevina Jugoslavija dodelila, i to bez pisane odluke i bez prava na žalbu, i predate su u posed novoformiranoj Seljačkoj radnoj zadruzi.

Po okončanju Velikog rata 1918. godine stranke su uglavnom bile nacionalno orijentisane. Radikali Nikole Pašića i Demokratska stranka Ljube Davidovića imale su najveći broj pristalica u Resniku, kao i Zemljoradnička stranka Joce Jovanovića Pižona i Narodna seljačka stranka Dragoljuba Jovanovića, koja će pod imenom Zemljoradnička stranka postojati i prvih godina posle Drugog svetskog rata. Republikansku stranku je vodio Jaša Prodanović, profesor i književni kritičar, ali sa malim brojem pristalica u Resniku, jer su žitelji Resnika uglavnom bili opredeljeni za druge stranke i za monarhiju.

U periodu između dva rata trajale su neprestane političke borbe između političkih protivnika. Na izborima 1935. godine veliki broj Resničana opredelio se za Zemljoradničku stranku, koja je 1938. godine prišla Narodnoj seljačkoj stranci.

Naročito između dva rata u selu su sve jača napredna politička strujanja, razvijena su osećanja socijalne pravde, pa je najveći broj žitelja bio okrenut progresivnim strankama, bilo građanskim ili radničkim. Najznačajniji uticaj u ovom periodu vršila je Komunistička partija.

Osnivanjem Socijalističke partije komunista 1919. godine i u Resniku se javljaju pristalice ovog pokreta, uglavnom među mlađim osobama. Nakon početnih uspeha na izborima kraljevska vlada je zabranila njeno delovanje, usled čega je ova partija prešla u ilegalu. Početkom i tokom Drugog svetskog rata Komunistička partija Jugoslavije je predvodila narodnooslobodilački partizanski pokret. Brzim i naglim jačanjem partije na prostoru Jugoslavije preovladao je jednopartijski sistem. Nakon oslobođenja i pobede nad fašizmom partija je vrlo brzo učvrstila svoju moć i 1948. godine promenila naziv u Savez komunista Jugoslavije. U posleratnom periodu Komunistička partija je imala naročitu ulogu u društvu. U selu se javljaju velike želje, polet i stremljenja ka reformi društva. Naglo jača proleterijat i industrijalizacija Rakovičkog basena gde mnogi Resničani dobijaju radna mesta. Sve je aktivniji društveno-politički život, drže se konferencije, spremaju priredbe, održavaju razne akcije, pripremaju se izbori, a članstvo je jedinstveno i sve brojnije.

Posle oslobođenja formirane su brojne organizacije: AFŽ, SKOJ, omladina, pioniri, izviđači, brigade i drugi, i svi su na svoj način pomagali izgradnju zemlje. Razorenu i porušenu infrastrukturu trebalo je obnoviti i izgraditi novu, a to je bio dugotrajan proces.

Radne akcije

Organizovane su radne akcije, jer zemlju je trebalo očistiti od ruševina i izgraditi nove stanove, fabrike, puteve, pruge, škole, bolnice, kao i sve ono što nismo imali ili nismo imali u dovoljnoj meri. U ovom periodu i u Resniku su pokrenuti najznačajniji poslovi na izgradnji infrastrukture. Kaldrmisane su glavne ulice, do tada sa zemljanom podlogom, uvodi se struja, gradi se lokalni vodovod, a najveći obim ovih radova izvodi se samodoprinosom i organizovanim radom meštana…

Akcije su organizovane od opštinskog, odnosno lokalnog, do saveznog nivoa, s tim što su opštinske bile na bazi „obavezne“ dobrovoljnosti svih sposobnih žitelja, a savezne su bile organizovane po brigadama, sastavljenim najčešće od mladića i devojaka raznih zanimanja. Na savezne akcije išlo se daleko od kuće, i to je bila prilika da se uz rad upozna otadžbina i steknu prijatelji iz drugih bratskih republika.

Brigadiri su stanovali po posebno pripremljenim omladinskim logorima (barakama), u kojima je organizovan kompletan život za mlade, sa raznim kursevima, počev od opismenjavanja, vožnje motornih vozila i drugih zanata. Družilo se, igralo, pevalo, veselilo. Svakog jutra, ispred postrojene brigade, zastava se podizala na jarbol, a onda se sa pesmom išlo do gradilišta. Rodoljubive pesme i parole su se orile po celom gradilištu. Brigada koja je glasnija i raspevanija, imala je više izgleda da dobije neku od nagrada koje će se podeliti na kraju akcije. Povratak sa gradilišta opet je praćen pesmom i parolama do pred spavanje, kad će se zastava, opet ispred postrojene brigade, spustiti sa jarbola. Igrano je kozaračko kolo, pevane su partizanske pesme o Titu, Loli Ribaru, a bilo je i novokomponovanih. Takmičarski duh je bio živ kod svakog pojedinca i u svim brigadama; nositi prelaznu zastavu ispred brigade značilo je mnogo, a ona se mogla vrlo lako izgubiti. Gotovo da nema mladića, a u manjem broju i devojaka iz Resnika, koji u tom periodu nisu učestvovali na saveznim radnim akcijama.

Na završetku akcije proglašavani su udarnici – najbolji akcijaši, koji su prebacivali normu (svaki posao je normiran, koliko ko treba toga dana da uradi). Proglašavane su udarne brigade. Po završetku akcije razmenjivane su adrese. Ko je hteo, mogao je ostati i dalje na akciji. Biti udarnik značilo je da ćeš imati mnoge privilegije kad se vratiš kući, kao što su kupovina preko reda, prednost pri zapošljavanju, razne beneficije i drugo.

Vreme socijalnih davanja

Osnovnih namirnica nije bilo dovoljno, pa je u cilju racionalne podele najpotrebnijih artikala: hleba, proje, mleka, mesa i drugih uvedena podela na tačkice, karte – bonove, onoliko grama koliko je svakome određeno. Karta za radnike je bila R-1A, koja je dobijala najviše, onda R-1, R-2, i R-3, za domaćice K-1, K-2, i K-3, za decu D-1, D-2 i D-3, zavisno od broja dece. Majke sa malom decom i bolesni imali su posebne dodatne karte. I ovde su udarnici imali posebne dodatke na svoje udarničke karte. Mnogi su bili po nekoliko puta udarnici, pa su sa nanizanim udarničkim značkama na bluzama, najčešće u svečanim prilikama, bili posebno ponosni i važni.

Da bi podstakli mlade ljude da imaju više dece, bio je uveden dečji dodatak, za svako dete po malo para. Nekoliko dečice, dosta para. Oni koji su imali zemlju, nisu mogli da primaju dodatak, pa su se odricali zemlje u korist braće koja su živela na selu, što nije bilo dobro. Kada su deca odrasla i roditelji prestali da primaju dodatak, poneki od braće su zaboravili svoje obaveze, pa potegoše tužbe da imaju pravo na zemlju. Mnogi su je i povratili, ali „cena“ toga bila je obično svađa, pa su se zbog toga mnoga braća međusobno i omrzla.